Biblioteca de Asalto: Un Mundo Feliz

“...es una muchacha estupenda. Maravillosamente neumática. Me sorprende que no la hayas poseído.

- La verdad es que no comprendo cómo ha podido pasar – dijo el predestinador ayudante- Pero lo haré, en la primera ocasión que tenga.”

Unha nova entrada para a miña Biblioteca de Asalto, neste caso un clásico da ciencia ficción, publicado en 1932, e levado á televisión nun par de ocasións, que, polo que eu recordo, non son merecedoras de máis mencións (aínda que IMDB poida dicir o contrario). Foi escrito por Aldous Huxley, escritor inglés preocupado pola influencia da ciencia na sociedade contemporánea e con certas tendencias anarquistas.

Un Mundo Feliz está ambientada nun futuro utópico, onde a ciencia imponse á hora de crear cidadáns, condicionalos para que se adapten o mellor posible ao seu traballo e para que asuman que as pautas da súa vida son a mellor maneira de ser felices. É un mundo onde todo o mundo é feliz e, no caso de ter un pequeno abatemento moral, pois un gramo de droga... ¿se non funciona? Dous.

Este Mundo Feliz, sen dúbida, gustaralle bastante á nosa Suegra del Señor Obscuro del Mal, pero non o libro en si, senón a sociedade de castas que describe, todas baixo o control dos integrantes da casta superior, os Alfas Máis, os máis altos, guapos, intelixentes e aptos para gobernar ao resto. Sen dúbida, a nosa Suegra vese a si mesma coma un Alfa Máis rodeado de moitos membros Beta, Gamma e Épsilon descontentos co seu Imperio Feliz.

É realmente incrible ver as múltiples similitudes que ten a sociedade utópica que Huxley describe no libro coa sociedade actual, por exemplo o condicionamento para que non se arranxen cousas, senón que é mellor tirar as vellas e comprar unhas novas. A necesidade de consumir ocio que implique gasto de diñeiro (se non se gasta, o país non avanza, gastar é avanzar). A omnipresente televisión, presente en tódolos fogares e hospitais (tendo en conta que se inventara 8 anos antes da publicación do libro, é toda unha proeza predictoria).

Dicir tamén que ten pasaxes tan fermosos que farían brotar bágoas emocionadas dos ollos insensibles do Manubrio de Ébano:

“Como vagos torsos de fabulosos atletas, enormes nubes carnosas flotaban en el cielo azul, ...”