.png)
Nova adquisición moquil para a nosa ludoteca: o Power Grid ou Alta tensión. Sen dúbida, como viña dicindo xa dende hai tempo, e corroborado pola magnífica acollida que tivo entre os máis detestables dos Detestables, un xogo que vai gustar por estes lares. Incluso o Manubrio viuse moi metido na partida, facendo puxas trampa e contando avariciosamente os seus “electros”.
.
O xogo é sinxelo e moi equilibrado, pois trata de beneficiar sempre aos xogadores menos avanzados, onde o recurso máis importante que hai que xestionar é o capital, os “electros”. Con este diñeiro deberemos comprar centrais eléctricas para xerar enerxía, recursos para activar estas centrais (carbón, petróleo, uranio, lixo) e os dereitos de distribuír esa enerxía ás distintas cidades do mapa. Debido a isto, o xogo transcurre nun intento de equilibrar a mellora das centrais eléctricas, o aumento do número de cidades que suministramos (máis cidades igual a maiores ganancias) e a compra dos recursos que precisamos para que as centrais funcionen; e todo isto cos escasos electros dos que dispoñemos.
O xogo é sinxelo e moi equilibrado, pois trata de beneficiar sempre aos xogadores menos avanzados, onde o recurso máis importante que hai que xestionar é o capital, os “electros”. Con este diñeiro deberemos comprar centrais eléctricas para xerar enerxía, recursos para activar estas centrais (carbón, petróleo, uranio, lixo) e os dereitos de distribuír esa enerxía ás distintas cidades do mapa. Debido a isto, o xogo transcurre nun intento de equilibrar a mellora das centrais eléctricas, o aumento do número de cidades que suministramos (máis cidades igual a maiores ganancias) e a compra dos recursos que precisamos para que as centrais funcionen; e todo isto cos escasos electros dos que dispoñemos.
.
O xogo incorpora unhas mecánicas moi interesantes, por unha parte o sistema de subasta das centrais, que fai que os xogadores pelexen e paguen máis polas centrais máis importantes; e logo o mercado de recursos, onde o prezo varía segundo a cantidade de recursos dun tipo que se atopen dispoñibles.
O xogo incorpora unhas mecánicas moi interesantes, por unha parte o sistema de subasta das centrais, que fai que os xogadores pelexen e paguen máis polas centrais máis importantes; e logo o mercado de recursos, onde o prezo varía segundo a cantidade de recursos dun tipo que se atopen dispoñibles.
.
A pesar de todos os puntos positivos, este Paiasiño ten unha opinión algo negativa do xogo, pois parece que as decisións máis importantes dunha partida son, primeiro a colocación inicial, que pode deixarte pechado e evitar o teu desenrolo; e logo, o resto de decisións, pode ter relación con expandirse máis ou menos para ser primeiro ou último no seguinte turno, ou mercar unha central nova e máis potente ou aforrar os cartos. Quero dicir que as partidas poden convertirse en repetitivas, cunha estratexia que se basea únicamente nunha xestión de diñeiro correcta, gastando o mínimo posible (comprar poucas centrais eléctricas durante a partida, ter centrais de recursos baratos e con pouca competencia, equilibrar a mellora da rede coa mellora das centrais e prepararse para o turno final).
.A pesar de todos os puntos positivos, este Paiasiño ten unha opinión algo negativa do xogo, pois parece que as decisións máis importantes dunha partida son, primeiro a colocación inicial, que pode deixarte pechado e evitar o teu desenrolo; e logo, o resto de decisións, pode ter relación con expandirse máis ou menos para ser primeiro ou último no seguinte turno, ou mercar unha central nova e máis potente ou aforrar os cartos. Quero dicir que as partidas poden convertirse en repetitivas, cunha estratexia que se basea únicamente nunha xestión de diñeiro correcta, gastando o mínimo posible (comprar poucas centrais eléctricas durante a partida, ter centrais de recursos baratos e con pouca competencia, equilibrar a mellora da rede coa mellora das centrais e prepararse para o turno final).
Convertirémonos nisto, eu creo que estamos pretiño, pretiño:
.
7 comentarios:
Si bien es cierto que el juego no es el más complejo de cuantos jugamos, a mi me gustó mucho por su sencillez, que no llega a caer en lo simple, y por todo su aspecto visual (no hay conceptos abstractos: el dinero son billetes, las centrales cartas con un dibujo diferente cada una, los recursos fichas de diferentes tamaños y colores). Lo hace todo mucho más agradable visualmente, además del propio mapa. Por poner un ejemplo, en el tigris y eufrates no es asi (hay cuadraditos y fichas redondas de colores que simbolizan profesiones) o incluso en el caylus (un tablero muy detallado pero con cubos de colores que representan cosas). Aqui asocias los conceptos a los elementos del juego en el primer turno.
bibibibibbibibibi....te gusta porque lo asocias a una noche de sexo.Eres como un perro de pavlov
Hablando desde la ignorancia acerca de la molloria de la progenie (creo que deberiais esperar por mi para el proximo porquinho!), Obispo, ?dices que a la planta le ponen los juegos de mesa? :O... o que lo hace mientras jugando a esto? ( eso seria "multi tasking" cosa improbable para el sexo masculino....)
Como diría el manubrio, jooooderrr...
Mirate el enlace al rancor, en las últimas entradas vinen detalladas la andanzas sexuales de la planta.
Aún le escuece la partda al power grid, y eso que ganó(realmente le escuece la parte de su ANO-atomía que le castigó el payaso quien a galope mientras gritaba "dadme más electros, dadme más electros" le introducía toda su "sabiduría" a pelo) SUCEDIÓ!
Y aun así ganó! Es un héroe, se merece dos medallas!
Con respecto al juego, en general me gustó, sobre todo la fase de subasta, y en especial la fase de subasta jugando con el manubrio:
-39
-40
-Mmm...43!
-Jo, bueno, 44.
-Pa ti!
Pero estoy de acuerdo con las pegas de las que habla el paiaso. Quizás esté bien jugar una partida muy de vez en cuando para que no se haga aburrido.
la caja es demasiado grande y no cabe en el armario de los juegos
Publicar un comentario